Eltje

Ik heb geen seconde getwijfeld of ik zou meedoen aan Moeders voor Moeders. Onze kinderwens bleef al een paar jaar onbeantwoord en dat waren erg zware jaren. Aan de ene kant wilden we geduld hebben, maar aan de andere kant kroop de wanhoop steeds dichterbij en was het bijna niet meer vol te houden. We hadden al wel eens tussendoor onze vruchtbaarheid laten testen bij de huisarts en hier bleek niets mee aan de hand. Wat was er dan wel aan de hand? Waarom werden anderen zwanger en ik niet? Vreselijk!

Op een gegeven moment besloten we toch een afspraak te maken bij de gynaecoloog, toch maar eens wat informatie inwinnen. We hadden de afspraak op een vrijdag gepland, terwijl ik die maandag ervoor ongesteld zou moeten worden. Heel optimistisch dacht ik, misschien kunnen we dan zelfs al meteen starten en zou die cyclus niet weer 'onbenut' blijven. Tegelijkertijd was er ook iets in mij dat helemaal niet wilde starten, ik zag het ook als een soort 'verloren' strijd, dan was het mij dus niet zelf gelukt. Met mijn logische hoofd geloofde ik niets van die gedachte, maar met mijn teleurgestelde hoofd voelde ik me verslagen. 

De maandag voor de afspraak zou ik ongesteld moeten worden, maar nee er kwam niets. Dinsdag ook nog niets, woensdag ook niet. Toen werd het vreemd, ik was wel eens een paar dagen te laat, maar nu begon ik onrustig te worden... Het zal toch niet... Donderdag ook nog niets, en toen hield ik het niet meer. 's Avonds nog vlug even naar de apotheek gereden, 2 testen gehaald en meteen 1 test gedaan. We zagen een heel licht roze streepje. Ik was al voorzichtig blij, maar mijn man wilde meer bewijs. Dus na een onrustige nacht ‘s ochtends meteen de tweede test gedaan; een knal roze streep dit keer!! Totale ongeloof overviel ons, en dat terwijl we een uur later onze afspraak in het ziekenhuis hadden bij de gynaecoloog. Met nog wat grote ogen en trillende knietjes van verbazing stapten we de onderzoekskamer van de arts binnen, die met wat collega's zich had voorbereid op een heel ander gesprek. Schoorvoetend en voorzichtig blij gaven we aan dat het niet meer nodig was toen zij met haar anamnese wilde beginnen. Haar reactie was geweldig! Ze gooide haar papieren aan de kant en was ontzettend blij voor ons! Voor het eerst werd het ook voor ons een beetje echt en konden wij ook de blijdschap voelen! We hebben met zijn allen even het bijzondere moment gevierd!
Het heeft nog best even geduurd voordat ik de knop om kon zetten en me echt zwanger durfde te voelen. Het was alsof ik van de één op andere dag in een andere wereld terecht was gekomen. Spannend, vreemd, mooi, maar nog wat onwennig.
Op dit moment ben ik 15 weken zwanger en geniet ik volop, maar ik kan het soms nog steeds maar moeilijk geloven. Het is gewoon iets heel bijzonders! 

Dus wat is een beetje plassen in een potje nou in vergelijking met jaren van spanning, onzekerheid en twijfel. Is het onhandig, ja, moet je er steeds even aan denken als je naar de wc gaat, ja, moet je de kratjes steeds buiten zetten, ja, is het ideaal, nee.Dat klopt allemaal. Maar ik doe het ook niet voor mijzelf. Niet om er zelf beter van te worden. Ik doe het voor iemand anders! Vrijwilligerswerk, mantelzorg of een andere vorm van iemand helpen is nooit ideaal of gemakkelijk, maar daar doe je het ook niet voor. Ik draag met alle liefde mijn plas af in de hoop dat er ergens een vrouw ook deze mooie en bijzondere wereld in kan stappen en de duisternis achter zich mag laten. Doordat ik beide kanten ken, weet ik hoe waardevol dit kleine beetje hulp is van al die vrouwen die zo gezegend zijn met een zwangerschap.
Dus als je nog twijfelt, hoop ik dat je de praktische ongemakken niet laat winnen bij jouw gevoel iets goeds te kunnen doen voor een ander!