Ervaringsverhaal Iris

Iris: “Mijn man en ik wisten altijd al van elkaar dat we allebei graag kinderen wilden. Nadat we getrouwd waren stopte ik met de pil, en we dachten: kom maar op! Pas na een jaar was mijn cyclus weer op orde, blijkbaar was dat jaar daarvoor nodig. Maar ook toen gebeurde er niets. En de jaren daarna nog niet.”

Verhalen op fora

“Pas na ruim vier jaar gingen we naar de huisarts. Ik had daarvoor nog het gevoel dat het vanzelf moest gaan, en anders niet. De stap naar de huisarts was voor mij heel groot. Ik wist niet wat er allemaal op meaf zou komen, en daar had ik helemaal geen zin in. In het begin had ik veel gezocht op internet, en op fora had ik toch wel vervelende verhalen gelezen over vruchtbaarheidsbehandelingen. Ik had ook het idee dat ik niet goed zou reageren op de hormonen, en dat onze relatie onder druk zou komen te staan.”

Ongevraagde tips

“Om me heen raakten intussen veel vrouwen wél zwanger. Dat vond ik heel frustrerend. Waarom lukt het bij hen wel en bij ons niet? Zou er dan misschien bij ons iets mis zijn? Het allerergste vond ik nog de ongevraagde tips die we kregen. We hadden écht zelf alles al geprobeerd, snapten die mensen dat dan niet?”

Verwijzing

“Omdat ik natuurlijk ook telkens een jaartje ouder werd, realiseerde ik me dat we toch iets moesten gaan doen. Toen we eenmaal de stap naar de huisarts hadden gezet, ging ze ons eerst uitgebreid uitleggen wat je zelf moet doen als je graag zwanger wilt raken. Na vier jaar was dat niet echt nieuw voor ons. Ik dacht alleen maar: schrijf gewoon die verwijzing uit, we gaan wel naar het ziekenhuis. Gelukkig deed ze dat uiteindelijk ook.”

Heel betrokken

“In het ziekenhuis zijn we heel goed terechtgekomen. Het is een fijn team; ze zijn heel betrokken. Er is veel persoonlijke aandacht, ook voor het mentale deel: wat doet het met je en trek je het samen nog? We zijn eerst helemaal onderzocht, en toen duidelijk werd dat er geen aanwijsbare oorzaak was, konden we kiezen of we wilden beginnen met behandelingen of dat we liever nog even wilden afwachten.”

Eerst op vakantie

“We zijn eerst op zomervakantie gegaan, omdat we er eerst over na wilden denken.  Tijdens de vakantie werd het gevoel dat we dit moesten doen steeds sterker. Na de vakantie zijn we begonnen met IUI-behandelingen, zes keer. Tussentijds hebben we af en toe pauze gehouden, om onszelf weer een beetje bij elkaar te rapen.”

Heftige overstap

“Daarna mochten we starten met IVF, dat vond ik wel een heftige overstap. Ik schrok me rot van de hoeveelheid hormonen die ik moest gaan gebruiken. Het traject duurt langer, we moeten vaker naar het ziekenhuis; het is een stuk belastender. Daarnaast is het heel spannend, omdat we maar drie pogingen hebben. Het eind komt nu in zicht. We zijn nu bezig met onze tweede poging, en we zien het maar gewoon stap voor stap. Heel veel hoop heb ik niet meer. Het is al zo vaak niet gelukt.”

Meer ervaringsverhalen lees je hier.