Ervaringsverhaal Marion

Na haar bruiloft wilde Marion en haar man meteen aan kinderen beginnen. Helaas ging het er niet zo romantisch aan toe als ze hadden gehoopt. “Soms moest het op momenten dat we er eigenlijk geen tijd voor hadden.”

Marion: “De dag na onze bruiloft ben ik gestopt met de pil; we wilden heel graag kinderen. Ik begon hoopvol maar realistisch. Voordat ik aan de pil ging had ik nooit een normale cyclus gehad; lange menstruaties en dan weer tijden niet. Helaas was het weer een rommeltje. We hebben het zeven maanden volgehouden, en zijn toen naar de huisarts gegaan. Die stuurde ons door naar een fertiliteitscentrum. We moesten eerst opzoeken wat dat was.”

Een hele stap

“Uit onderzoek bleek dat er bij mij geen eitjes rijpten, en de arts stelde voor om te starten met het slikken van hormonen om de cyclus te reguleren en een eisprong op te wekken (ovulatie-inductie). Dit vond ik al een hele stap. Ik dacht normaal zwanger te worden en nu moest ik aan de medicijnen. Toch hoopte ik dat het op deze manier niet lang meer zou duren voordat ik zwanger zou zijn. De eerste ronde rijpte er één eitje, jammer genoeg bleek deze echter ook niet uit zichzelf te springen. Ook daar kreeg ik vervolgens hormonen voor, maar zwanger raakte ik die maand niet.”

Op de klok

“De volgende maand begon alles opnieuw. Helaas gebeurde er toen helemaal niets, en had ik behoorlijk last van de bijwerkingen van de medicatie. Toen zijn we overgestapt op injecties, wat ik een nog grotere stap vond. Ik moest mezelf dagelijks injecteren, en dat was helemaal niks voor mij. Elke maand moesten we na de eisprong zelf ‘aan de slag’. Dat was echt op de klok, dat werd na vele maanden best lastig. Soms moest het op momenten dat we er eigenlijk geen tijd voor hadden. Ik dacht wel eens: stel dat het deze keer lukt, dan is ons kindje op deze manier verwekt.”

Lachen

“Op de dag dat we één jaar getrouwd waren, kwam ik in het ziekenhuis terecht vanwege een bloedende cyste. Naast dat dit enorm schrikken was, hadden we ons deze dag ook heel anders voorgesteld. Slapen in een ziekenhuisbed in plaats van in het geplande bed op het landgoed waar we getrouwd zijn. Gelukkig mocht mijn man ook blijven slapen die nacht, uiteindelijk moesten we daar wel om lachen, werd het toch nog ‘romantisch’. Humor is voor ons altijd belangrijk geweest in dit traject.”

Belangstelling

“In het begin was dit traject ons geheimpje, we wilden een eventuele zwangerschap heel graag als verrassing brengen. Van dat moment had ik mijn hele leven al gedroomd. Maar hierdoor voelde ik me soms wel heel eenzaam, ik kon er alleen met mijn man en een paar naasten over praten. Door mijn opname in het ziekenhuis zijn we iets opener geworden. Dat hielp ons wel, hoewel de belangstelling ook weer snel afnam. Ik denk dat weinig mensen echt kunnen begrijpen hoe het voelt als je er middenin zit.”

Blijdschap

“Nadat we na mijn ziekenhuisopname een pauze hadden gehad, hebben we nog vijf pogingen gedaan. De laatste poging was het ineens raak! We hadden zelf een aantal testen gedaan, en ook de bloedtest wees uit dat ik zwanger was. En toch geloofde ik het eigenlijk nog niet, na al die teleurstellingen. Maar er werd een echo gepland, dus dan moest het wel echt waar zijn toch? Pas toen we op de eerste echo een kloppend hartje zagen, liet ik de blijdschap voorzichtig toe. Ongelooflijk dat wij dit grote geluk mochten meemaken.”

Wil je meer ervaringsverhalen lezen? Je vindt ze hier!