inloggenErvaringsverhaal Maartje
Ik proost op het leven. Voor mij staat een overgebleven stuk gebak van gisteren en de toost gebeurt met koffie. Moet kunnen vind ik. Gisteren is onze zoon 1 jaar geworden en de dag na het feestje kijk ik terug. Met weemoed denk ik aan de wikkeldekens, de Tummy tub, het wiegje en de nooit gebruikte draagzak. Inmiddels staan ze op zolder geduldig te wachten op een nieuwe eigenaar.
Het is een prachtig, bewogen jaar geweest. Nog nooit mocht ik zoveel groei en bloei van zo dichtbij mee maken. Van een loensende pasgeborene is hij uitgegroeid naar een eigenwijze blije dreumes. Een jaar van onzekerheid en vele momenten van verbazing. Het onbekende van het moeder zijn, gecombineerd met verwondering van gelijkenis.
Maar ik denk ook terug aan de weg die voorafging aan dit afgelopen jaar. De vele momenten van pijn, broosheid en spanning. Omdat er in mijn buik geen orgaan meer is voor het transport van de bevruchte embryo, was er hulp nodig. Mijn eileiders zijn lang geleden verwijderd wegens langdurig ziek zijn. Zwanger worden zou ons zelf niet lukken zonder hulptroepen. In dezelfde wachtkamer waar ik 10 jaar eerder zat om beter te worden, nam ik nu samen met mijn man plaats. Deze keer om een wens in vervulling te laten gaan. De gynaecoloog die tegen haar zin mijn angsten realiteit heeft gemaakt, was blij om mij terug te zien.
Vele prikken gingen er doorheen en vele nagels zijn er af gebeten, voordat ik zwanger was en bleef. Groot was de dankbaarheid bij het zien van de bevestigende twee streepjes op de zwangerschapstest. Het duurde lang voordat het echt tot ons doordrong. Uiteindelijk durfden we blij te zijn en mochten we genieten.
Wat ik van anderen heb gekregen, wilde ik dolgraag teruggeven aan lotgenoten. De hormonen die zijn voortgekomen uit de bijdragen van andere zwangere vrouwen heeft er mede voor gezorgd dat ik zwanger ben geraakt. Klein was de moeite om mij aan te melden en mee te doen. De blauwe bussen waren wekenlang onderdeel van mijn dagelijkse routine. Bij het groter worden van mijn buik, groeide eveneens het aantal gevulde kratten wat ik kon inleveren.
Ik proost op het leven, op de bijdrage die ik heb geleverd. Zodat anderen hopelijk ook het grote geluk in hun armen mogen sluiten. Een klein gebaar naar de vrouwen die dezelfde lange weg hebben te gaan.
Andere bijzondere verhalen lees je op de pagina 'Ervaringsverhalen'.