Steeds maar weer jezelf de vraag stellen, stel ik mezelf aan? Wat ik voel, is dat oké? Hoort dit zo? Nee, dat hoort het niet en nee dit hoort er niet bij als je lichaam nog moet herstellen als je net bevallen bent.
Mijn naam is Danique, mama van een gezond kereltje van 2,5 jaar. Tijdens mijn heftige bevalling kwam ik erachter dat mijn lichaam protesteerde in wat het moest doen, niet wetende dat er achteraf veel meer aan de hand was. Ons kindje zat vast in het geboortekanaal, ik als mama heb er alles aan gedaan om hem erdoor te krijgen, maar ik voelde dat het niet lukte. Het ging niet en deed heel veel pijn. Steeds gaf ik aan, dat ik het niet meer trok, ik kon niet meer en harder persen ook niet. De verpleegkundigen en gynaecologen bleven pushen op een natuurlijke bevalling, want “ik kon het, nog even”. Ik was op, en had geen kracht meer.
De gynaecoloog werd gehaald, en er werd resoluut een flinke knip gezet, en het trekken kon beginnen. Uiteindelijk is ons kindje met de vacuümpomp, als laatste redmiddel, geboren. Dit na een lange bevalling die eigenlijk niet natuurlijk zou mogen, maar met een keizersnede.
Meteen na de geboorte had ik in de gaten dat er iets niet goed zat. M’n kindje wilde niet drinken, spuugde steeds terug en ik had enorm veel pijn en wist niet waar ik het zoeken moest. De dagen na de bevalling waren nog steeds heftig. Het hield niet op. Elke dag was een strijd wanneer ik naar de wc moest. Ik durfde gewoon niet, want alles deed zeer en het is logisch dat het gevoelig is na een bevalling dat snap ik, maar het voelde anders, dit kan niet normaal zijn. Toen al begon ik aan mezelf te twijfelen, stel ik mezelf aan is dit normaal en hoelang duurt het nog? Ja, je moet ook ontzwangeren, negen maanden zwanger en negen maanden ontzwangeren dat is wat ze telkens zeiden. Ik nam het maar voor lief en hoopte dat de pijn snel weg zou zijn maar de pijn bleef. Ik kon moeilijk naar het toilet, kon niet uitplassen, had pijn bij het plassen, pijn bij het poepen, verstopping, aambeien… alles wat je niet wil. Maar het hoorde er toch gewoon bij?
Buiten het feit dat ik PTSS opgelopen had door de bevalling vlogen de maanden voorbij, en nog steeds kampte ik met deze klachten. Pijn en niet kunnen uitplassen, heel vaak naar de wc moeten, verstopping, aambeien tot bloedens toe. Dokter in dokter uit, pilletje hier, zakje daar, maar niets dat me hielp. En het was ook niet de oplossing, dit noemt men onderdrukken van de klachten, i.p.v. echt even goed kijken wat er aan de hand is. Na meerdere echo’s waar niets op te zien viel, steeds naar huis gestuurd met een gespannen bekkenbodemspier. Neem fysio, triggerpoint behandelingen, is wat ze me vertelde. En ook dat haalde de pijn niet weg. Mijn menstruaties werden steeds heftiger, en pijnlijker, merkte ik. Ik kreeg een soort patroon in de maand; ik wist bijvoorbeeld dat als ik verstopping had, er twee dagen later stolsels zouden loskomen, ik enorm veel persdrang kreeg en uren op het toilet zat. En deze stolsels kwamen niet alleen bij het ontlasten maar ook uit de urinebuis. Ik kan je vertellen, dat dit echt heel veel pijn doet, steeds weer. Natuurlijk ben ik niet van gisteren en heb veel research gedaan naar eventuele dingen die ik zou kunnen mankeren. Al snel kwam ik uit op endometriose. Dit heb ik aangekaart bij de dokter, meerdere malen, maar dit werd niet serieus genomen. Ook een verzakking kwam ter sprake, maar ook dat viel reuze mee, er was geen reden voor paniek. Terwijl ik elke dag het drukkende gevoel had dat er een tennisbal tussen m’n benen zat. Uiteindelijk na heel lang zeuren toch een MRI kunnen krijgen, om nader onderzoek te doen. Daar kwam uit dat mijn baarmoeder gekanteld was, vocht in het bekken, een aantal cystes, en geen diep invasieve endometriose (=DIE). Ik werd gebeld en schrok wel van het resultaat, maar zij klonken opgelucht en waren blij voor me dat ik niets mankeerde? Ik vroeg of ze hier iets mee gingen doen, die cystes etc. Nee dat valt allemaal te verwaarlozen. Ik moest maar proberen of de pil een oplossing was, waardoor ik minder slijmvlies zou aanmaken en dus wellicht minder klachten zou ervaren. Dit geprobeerd, met weinig effect.
Uiteindelijk scrollend op mijn Instagram kwam ik iemand tegen die haar verhaal deed m.b.t. haar endometriose. Ik voelde me ineens gehoord, alles klopte wat ze zei, en ik voelde precies wat zei uitsprak. Ik ben met haar in gesprek gegaan en zei verwees mij door naar een expert center in Leuven. Zij is ondertussen geholpen, behandeld en deelt ook haar verhaal. Ik ben hier nu terecht gekomen, een kijkoperatie ondergaan en meerdere afspraken gehad met de conclusie dat ik dus diep invasieve endometriose (=DIE) heb: Verklevingen bij mijn blaas en endeldarm, en ook bij de baarmoeder. Dit moet behandeld worden, waarbij ze de verklevingen wegschrapen of wegnemen, wat best een intense operatie is.
Al die tijd zat mijn gevoel gewoon goed. Ik stelde me niet aan, en dan nog te zwijgen over de mensen om me heen die vragen krijgen en steeds maar denken dat het tussen m’n oren zit, het wel meevalt allemaal, ik niet gewoon trauma heb van de bevalling. Anorexia kweken, want ja je valt ervan af, van die pijn die je dagelijks moet dragen. Dat kost een bak energie. En dan nog de volle zorg hebben voor je kindje elke dag. Gelukkig gaat het met hem goed, als in zijn ontwikkeling en alles wat een peuter nodig heeft. Ook hij ziet elke dag een mama die pijn heeft, zweet en schreeuwt als ik moet plassen, want ik kan het niet verbloemen. Dit alles zorgt voor een enorme stressvolle pijnlijke situatie waar meerdere slachtoffers zijn. Mijn man, die alles voor me doet, en me elke dag zo moet zien lijden, gaat werken met het gevoel, ik kan niet weg thuis want ik ben nodig. Familie, vrienden, die niet weten wat ze ermee moeten, mij zien aftakelen en me niet kunnen helpen. Continue moet ik ontlast worden van huishoudelijke taken, zorg, boodschappen, tilwerk etc. omdat dit in combinatie met m’n peuter niet te doen is voor me. En daar sta je dan… moederziel alleen. Wachtend op een operatie die mij hopelijk gaat helpen, waardoor ik weer een normaal leven zou kunnen hebben, zonder pijn en elke dag strijd. Ik hoop dat het snel een plekje kan krijgen en ik dit los kan laten.
