inloggenErvaringsverhaal Melanie
Voor Melanie was de weg naar haar zwangerschap niet gemakkelijk. Ze vond het lastig om er vertrouwen in te houden. “Mensen zeiden ook wel dat ik het los moest laten.”
Melanie: “Ik ben nu tien weken zwanger. Het is nog een beetje onwerkelijk. We zijn er zo lang mee bezig geweest, en uiteindelijk is het toch nog raak. Ik voel me nog wat onzeker, ondanks twee goede echo’s. De weg naar mijn zwangerschap vond ik wel een heel moeilijke periode, ik heb nog nooit zo veel gehuild. Maar ik ben toch blij dat we het hebben gedaan.”
Niet te lang wachten
“Ik heb al een jaar of tien de ziekte van Crohn. Ik heb daar gelukkig nooit veel last van gehad. Eind 2011 bleek dat ik een vernauwing had in mijn darm. Dat is opgelost zonder dat er een operatie nodig was.
Die arts adviseerde me alleen wel om niet te lang te wachten met het krijgen van kinderen. Van de medicatie die ik slikte, kon ik verminderd vruchtbaar raken.”
Geen belemmeringen
“Mijn vriend en ik hebben toen eigenlijk meteen besloten om het te gaan proberen, want die kinderwens, die was er wel! Er gebeurde maandenlang niets. En anderhalf jaar later hadden we nog steeds geen positieve zwangerschapstest in onze handen. Ik wilde toen graag naar het ziekenhuis. Via de huisarts is er eerst een zaadonderzoek gedaan. Het was geen superzaad, maar de huisarts zag ook geen belemmeringen.”
Gelijk raak
“De huisarts verwees ons door naar het ziekenhuis, waar een uitgebreider zaadonderzoek uitwees dat het zaad van mijn vriend toch niet heel erg goed was. Bij mij zag alles er goed uit. We mochten aan IUI-behandelingen beginnen. De eerste keer was het gelijk raak, heel bijzonder! Maar drie dagen later begon ik hevig te vloeien en was het al over.”
Vertrouwen kwijt
“Na nog drie IUI-pogingen was ik mijn vertrouwen kwijt. Ik wilde graag doorgaan naar de volgende stap: IVF. Daar waren de artsen het gelukkig mee eens. Het zaad bleek toen zo slecht dat we ICSI nodig hadden. De eerste poging verliep goed, er waren negen eicellen bevrucht. Na de terugplaatsing van één embryo kregen we een brief dat de overige acht niet ingevroren konden worden. Daardoor geloofde ik meteen helemaal niet meer in het embryo dat in mijn buik zat. Helaas kreeg ik gelijk.”
Gedachten
“Na de eerste poging heb ik me heel erg zorgen gemaakt over dat het misschien nooit zou lukken. Wat als het weer zo’n slechte poging werd? Wat als de laatste poging dan ook zou mislukken? Moesten we niet naar het buitenland gaan? Om gek van te worden, al die gedachten. Mijn vriend vond dat ik moest leven in het nu, maar ik vond dat heel moeilijk. Mensen zeiden ook wel dat ik het los moest laten, maar hoe doe je dat als je jezelf elke dag moet injecteren met hormonen en een paar keer per week naar het ziekenhuis moet?“
Geruststelling
“Tijdens de tweede ICSI-poging had ik heel veel last van de hormonen; ik was echt een draak. Dit keer kregen we na de terugplaatsing een brief dat er negen van de twaalf overgebleven embryo’s ingevroren konden worden. Dat was een hele geruststelling. Een week na de terugplaatsing kreeg ik ontzettend last van overstimulatie. Maar gelukkig bleek ik een paar dagen later wel zwanger te zijn; de test was hartstikke positief. Ik probeer er nu voorzichtig van te genieten, ik kijk uit naar het zorgen voor het kindje. Met dit resultaat is het het allemaal waard geweest. Ik zou het absoluut weer doen.”
Meer over de ziekte van Crohn en vruchtbaarheid lees je in dit artikel.